Aardappelpuree van zoete aardappelen.

Ken je dat?
Ik ben er eerlijk gezegd geen fan van.
Geen idee waarom, maar misschien heeft het te maken met ‘wat de boer niet kent, dat vreet ie niet’.

Hoe vaak kijk jij voorbij het bekende?

Hoe vaak durf jij een grens te verleggen, zodat je ontdekt dat er sprake is van onbegrensde mogelijkheden?

Laten we meteen maar effe zakendoen; dat vinden we allemaal moeilijk.
Ik.
Jij.
Wij allemaal.

Oké, de één springt wat makkelijker het onbekende in dan een ander.

Maar voor iedereen geldt dat we van nature het liefst bij het oude, vertrouwde blijven.
Bij het veilige honk.

Zelfs als het gaat om aardappelen uit de Hollandse klei.
Want die zijn toch lekkerder (lees: vertrouwder) dan de exotische broeders uit Amerika (of waar ze dan ook vandaan komen)?

Dat voorbeeld van die aardappelen heb ik niet zelf bedacht.
Dat kwam ter sprake toen ik een podcastinterview opnam met Hélène Nijssen over haar boek ‘Dankzij Dorien, over de grens’.

Op jonge leeftijd is haar nicht Dorien uit het leven gehaald.

Een vrouw met wie zij vanaf haar kinderjaren een sterke band had, en die zij in die periode van haar overlijden om allerlei redenen al een tijdje niet meer had gezien.

Want, druk druk druk.

Je kent het vast wel.
Het leven dendert door.
En geldt dat niet in het bijzonder voor de gezinnen met jonge kinderen?

Je begrijpt, het telefoontje dat haar nicht er niet meer was, zette haar leven volledig op z’n kop.

In één klap was alles anders.
Dus niks niet veilig honk.

Toen Hélène mij benaderde, dacht ik dat ze een boek had geschreven over het leven na de dood.
Dat heeft ze ook, maar haar boek gaat veel verder dan dat.

Het gaat over grenzen.
En over het lef om voorbij grenzen te kijken.
En ook te gaan.
Zodat je alles uit het leven haalt.
Zolang je hier op aarde bent.

Dus dat je ook eens een keertje zoete aardappelen eet.

Ook al smaken de Eigenheimers van Nederlandse bodem zo lekker vertrouwd.

En dat je dus zelfs op een dag – ach, doe eens gek! – een schotel van zoete aardappelpuree naar binnen lepelt met een toplaag van gesmolten en gegratineerde Marshmallows.
En nee, dit verzin ik niet.
Amerikanen zijn dol op zoete aardappelen en op Marshmallows (forgive my generalization), en geen wonder dat iemand op een dag dacht: goh, wat nou als ik van ‘my 2 favorites’ één gerecht maak.

Dus dat kwam ook ter sprake met Hélène.
Hoe je letterlijk grenzen kunt verleggen door naar een ander land te verhuizen.
Zij naar Frankrijk, en ik jaren geleden naar Amerika.
En dat je dus op een dag iets eet, waarvan je denkt: hmmm, ik zou het zelf niet bedacht hebben, maar toe maar.

Toen ik mijn gesprek met Hélène afrondde, dacht ik: als niet nu, wanneer dan wel?

Nu is het leven op aarde.
Niet morgen.

En hoe jammer zou het zijn als je op een dag terugkijkt en denkt: potjandrie, ik had zoete aardappelen met Marshmallows kunnen eten, maar ik heb het niet gedaan.

>> Beluister mijn gesprek met Hélène Nijssen via Spotify of iTunes.
Het is aflevering #171.

Geniet van deze dag.
Want déze dag, het is een cliché en daarom dus zo waar, komt niet meer terug.